Verslag 45ste werkdag: zaterdag 27/10/2007

Natuurlijk blijven we resultaten boeken. En zeker na het opmerkelijke resultaat dat Hubert behaalt. Bij het archiveren van het statuet viel zijn oog op een klein gedeelte van restanten van lijm. "Kijk", zegt hij, terwijl hij mij het statuet onder de neus duwt, "het kan niet anders of hier ontbreekt nog een gedeelte". En inderdaad na het grondig te hebben bekeken kom ik ook tot de vaststelling dat er nog een ander stuk in terra cota-aardewerk moet deel uitgemaakt hebben van dit object. Plus de nummering van het geheel klopt ook niet, want er ontbreekt één nummer. Vermoedelijk moet dat stuk nog in de kast liggen in de tentoonstellingsruimte, dat is anders niet mogelijk. Veel meer heeft Hubert niet nodig om onmiddellijk naar de bedoelde kasten te gaan en na enig speurwerk tovert hij inderdaad de onbrekende schakel te voorschijn.
Ondertussen laat Walter zich niet onbetuigd en ook hij tovert enkele fraaie refittings uit zijn mouw. Het zal bij Johnny knagen terwijl hij ginder in het verre Marokko loopt te blazen onder de zon.
Na 45 werknamiddagen van intensief refittingswerk moet ik zeggen dat onze blik en ons doorzicht op die massa scherven gevoelig is toegenomen. Want men moet weten dat niet alle scherven mooi passend in elkaar vallen. Neen, hoor. Bij velen zijn de breuken zo verweerd dat het echt moeilijk is om aanrakingspunten te vinden. Het is zeker niet de eerste maal en ook niet de laatste maal dat na enige discussie een bepaalde refitting in de hoek vliegt om later terug rustig te bekijken of om aan een meer onderlegd persoon voor te leggen.
Vandaag nog komt Walter met twee randscherven van een urne type Holwerda 31 aandraven, vermoedelijk zal het wel goed zijn maar de breuken zijn zo verweerd dat er nauwelijks aanrakingspunten zijn, dus samen houden maar dit valt niet te verlijmen.
Onverwijld doe ik verder met het verder conserveren van de glasscherven en de metalen voorwerpen, dit is vooral een tijdrovend werk. De verpakking van het materiaal is er soms echt erbarmelijk aan toe, waarbij bij het uitpakken de grootste voorzichtigheid is geboden. Alles wordt opnieuw verpakt waarbij ik deze stukken in een soort van harde kunstvezel uitsnijd zodat deze echt tegen vervoer en behandeling zijn bestand. Zij worden verder opgeborgen in gepaste plastiekdozen voorzien van een etiket met de nauwkeurige beschrijving. Nadien komen deze dozen terecht bij Hubert die ze van een gepast inventarisnummer voorziet.
Ook Frederik laat zich niet onbetuigd en gaat naarstig voort met de nummering van het verlijmde materiaal. Ook de beschrijving op de fiches neemt hij ter harte. Terwijl iedereen naarstig aan het werk is maakt Walter de suggestie dat het niet mogelijk is dat alle materiaal van Gent in ons bezit is. Dit is een overweging die door Hubert en mij ook reeds is gemaakt. Er zijn verschillende scherven gemerkt met het teken dat ze aansluiten op een andere scherf, maar deze ontbreken dan weer. Dus we zullen Patrick moeten aansporen om in het depot van Gent nog eens rond te speuren. Anders moet ik hem voorstellen om zelf eens op zoek te gaan.

Romain en Walter in drukke bespreking aangaande de
analyse van de voorwerpen op grond van opgravingplans.

Bert en Romain in overleg over de te fotograferen
stukken, op de achtergrond Walter aan de refittingsbak.

Bij het klikken van het fototoestel van Bert klikt ook de tijd voort en in de late namiddag komt Mimi nog opdagen om ons een riem onder het hart te steken. Na de vraag van Walter of het mogelijk is om een analyse te maken op grond van verspreiding van het materiaal op de site, doe ik hem uit de doeken dat ik met de idee loop om de opgravingplans van Prof. De Laet te kopieren en deze op onze zolder op te hangen om daar zo veel mogelijk de stukken op aan te duiden die momenteel in ons bezit zijn. Walter ziet dat onmiddellijk zitten en maakt reeds plannen om dit dan in een later stadium te digitaliseren.
Terwijl we hierover verder overleggen dalen we de trappen af want het is weer tijd om huiswaarts te keren.